Oeverloos

Chris Klomp is rechtbankverslaggever, en een zeer uitgesproken stem op Twitter. Zoals dat hoort bij iemand met een scherp profiel, heeft Klomp inmiddels vele followers, en ook felle tegenstanders. KINK's eigen Leon Verdonschot was in het verleden geregeld een van die laatste, als het ging over strafmaat en recht. Kort door de bocht: Klomp is tegen strengere straffen, Verdonschot voor. Leon besloot Chris Klomp uit te nodigen in Oeverloos. Om te debatteren over strafrecht, maar ook om Chris aan het woord te laten over zijn ervaringen in rechtbanken, zijn bijzondere twitteraccount @realtwitcourt, en over zijn rol in het maatschappelijk debat op twitter. Ondertussen klinkt muziek. In het eerste uur keuzes van Klomp: van Temple of the Dog tot Metallica. In het tweede uur muziek die samenhangt met misdaad en straf.

Schrijver en De Groene-journalist Joost de Vries schreef onlangs een essay over Michael Jackson, en vroeg zich af of hij Jackson nog wel kon draaien. En zo nee, dan wel Kanye West? En zo ja, dan ook Ryan Adams? De (on)mogelijkheid kunst en kunstenaar te scheiden: het is één van de gespreksonderwerpen tijdens Oeverloos met De Vries als gast. Een ander is de (on)wenselijkheid van pretentieus gedrag, want De Vries’ nieuwste boek gaat precies daarover: Echte Pretenties. Ondertussen klinkt muziek. Van onder meer Kate Bush, The National, Sef en Kanye West.

In Oeverloos vertelt Peter over zijn nieuwe roman, het eerste deel van een samenhangende trilogie, volgens Leon dus te vergelijken met Star Wars, maar die films heeft Peter dan weer niet uitgekeken. Net zoals de roman zelf zit deze Oeverloos vol uitstapjes naar literatuur, film en muziek, in dit laatste geval van Buddy Holly via Jimi Hendrix en Elvis naar Little Feat om te eindigen bij oude en nieuwere hiphop: Public Enemy en Kanye West.

Joris van Casteren brak door met zijn boek over Lelystad, de stad waar hij opgroeide en die hij is mislukt beschouwt. Literaire non-fictie is zijn genre, en zijn nieuwe boek Moeders Lichaam vertelt het krankzinnige verhaal van Piet van der Molen uit het Limburgse dorpje Oirsbeek, die na de dood van zijn moeder 2,5 jaar haar lichaam in zijn huis verstopte. Leon praat met Van Casteren over dit verbijsterende verhaal, vol macabere, ontroerende en zelf tragikomische details. Van Casteren licht ondertussen zijn muziekkeuze toe: van the Smiths tot Sparklehorse, van John Frusciante tot Röyksopp, van Zappa tot Radiohead.

Dichter Lucas Hirsch schreef voor het eerst een roman: De Weinigen. Lucas' jarenlange eigen ervaring in de bankwereld zette hij in voor het verhaal van een Intelligence Officer bij de afdeling Corporate Security van een grote Nederlandse bank tijdens de bankencrisis, die tegelijk in een persoonlijke crisis terechtkomt. Lucas Hirsch vertelt in Oeverloos over zijn roman, zijn kijk op de bankenwereld, en hij praat over poëzie en muziek. Hij licht dierbare nummers toe. Die zijn zeer uiteenlopend: country van Johnny Cash & June Carter, hiphop van A Tribe Called Quest, klassiekers van The Byrds, Neil Young en Velvet Underground, nieuwe gitaarrock van de Amsterdamse band Love Supreme, en uiteraard één van Hirsch' favoriete bands: Radiohead. 

Aan de vooravond van het verschijnen van haar nieuwe album M is zangeres Aafke Romeijn te gast in Oeverloos. Ze praat met over haar nieuwe album met Leon, die al enkele nieuwe nummers mag laten horen. M is de soundtrack bij Aafkes debuutroman, over een meisje dat aan een mysterieuze ziekte lijdt. Aafke praat over het schrijven van haar roman, over de rol van muziek in haar opvoeding en over haar verhouding met social media: ze is zeer actief op onder meer twitter, maar heeft ook de nadelen van dat medium ervaren. In mei geeft Aafke 'vrijheidscolleges' in de aanloop naar de Bevrijdingsfestivals; ze praat met Leon ook over haar visie op Europa. En ze laat haar eigen favoriete muziek horen: van Sparklehorse tot Dead Man Ray, van Supergrass tot Unknown Mortal Orchestra. Ook verklaart ze de liefde aan David Bowie, en legt ze uit waarom Tom Pintens ook in Nederland veel bekender zou moeten zijn. 

Deze week te gast in Oeverloos: dichter Tsead Bruinja.

Peter Kwint zit in de Tweede Kamer voor de SP. Zijn muzieksmaak kent twee belangrijke pijlers: americana en country aan de ene kant, hardcore en punk aan de andere. In Oeverloos laat Kwint uit beide hoeken zijn favoriete nummers horen: dus Johnny Cash, Hank Williams III en Old Crow Medicine Show, maar aan de andere kant ook Have Heart, Modern Life Is War en The Distillers. Tussendoor praat hij met Leon Verdonschot over de manier waarop zijn bijbaantje in de thuiszorg leidde tot zijn politiek engagement. En over zijn andere grote interesse naast politiek en muziek: vechtsport. 

Deze week te gast in Oeverloos: Rick de Leeuw. Jarenlang was hij de huisdichter van Oeverloos, nu keert Rick de Leeuw terug als gast. Met nummers van zijn nieuwe album Zonder Omweg. Met zijn eigen favoriete muziek, van De Mens tot The Scene, van Iggy Pop tot The Pretenders. Met verhalen over zijn nieuwe woonplaats Heks, een piepklein dorpje in Vlaanderen met één café: Bij Rita. En met een volstrekt gebrek aan behoefte om mee te doen aan de reüniegolf: wie hoopt dat de Tröckener Kecks weer bij elkaar komen, is daar na deze aflevering van Oeverloos van genezen. 

Erik Jan Harmens is dichter, columnist voor Trouw en schrijver. Bij het grote publiek brak hij door met zijn roman Hallo Muur (2015), waarin hij het einde van zijn alcoholverslaving beschrijft. In Oeverloos praat Leon met hem over het einde van de fles en zijn eerdere, jammerlijk onopgemerkte roman over een man die in zijn eentje de Olympische Spelen organiseert. Erik Jan leest een geweldige passage voor uit zijn laatste roman Door Het Licht (2018) over het ongeluk dat hij ervaart tijdens feesten, vooral tuinfeesten. Hij legt uit waarom hij, toen hij helemaal aan de grond in een caravan woonde wél nog naar William Fritzsimmons kon luisteren. En hij doet en dappere, maar mislukte poging Leon te overtuigen dat het zinvol is om af en toe naar Celine Dion te luisteren. 

Van schrijver Rob Waumans verscheen onlangs de derde roman De Solist, een fascinerend, grotendeels waargebeurd verhaal over een muzikant die in het verwoeste en door de Russen ingenomen Berlijn na de oorlog een klassiek concert probeert te organiseren. Omdat hij vindt dat de stad muziek nodig heeft. In Oeverloos vertelt Waumans over zijn roman en over de heilzame werking van muziek, ook op hem zelf. En hij licht zijn muziekkeuze toe: van Elliot Smith tot The National, van A Perfect Circle tot Chris Cornell, van Deftones tot Death Cab For Cutie. Ook laat hij horen waarom hij vindt dat Phosphorescent net zo overtuigend zingt over de donkere kant van de liefde als Band of Horses over de lichte.

Tot haar eigen verbazing zit ze inmiddels al 25 jaar in het vak: zangeres Anneke van Giersbergen. Te midden van de theatertour waarin ze uit al die jaren put, vertelt ze in Oeverloos over haar oude band (The Gathering) en haar nieuwe (VUUR), haar vele muzikale samenwerkingen en de reden om die aan te gaan (of niet), over vrouwelijkheid en mannelijkheid in de metal, en over enkele van haar favoriete bands: Mastadon en Triggerfinger.

Toen schrijver, journaliste, juriste en columniste Roxane van Iperen met haar gezin een villa in Noorden kocht, had ze wel gehoord dat het huis in de oorlog had gediend als toevluchtsoord voor onderduikers. Maar toen er tijdens de renovatie etterlijk verzetskrantjes uit de muur vielen, begon haar onderzoek naar het verleden van haar huis. Ze schreef over de fascinerende geschiedenis van wat een van de grootse onderduikadressen van Nederland bleek te zijn het bejubelde boek't Hooge Nest, dat al vele weken in de bestsellerlijst prijkt. In Oeverloos vertelt ze over haar boek, over goed en kwaad in en na de oorlog, en over haar favoriete muziek, van Vince Staples tot Kendrick Lamar en van N.W.A. tot Kyteman. En over haar favoriete instrument: de trompet. 

Leon Ramakers was vele jaren de directeur van festivalorganisator Mojo. In de eerste aflevering van Oeverloos praat hij met Leon Verdonschot over zijn a-muzikale ouders, het eerste stadionconcert dat hij ooit organiseerde (Bob Dylan in De Kuip in 1978), de eerste keer dat hij Rammstein live zag, zijn verantwoordelijkheidsgevoel voor artiesten voor wie roem een monster blijkt, en over de reden dat hij weg is bij het dit jaar 50-jarige Mojo - en toch ook weer niet. Ondertussen klinken zijn favoriete nummers van onder meer Velvet Underground, Underworld, de Franse rapper Maître-Gims en van Tom Waits, aan wie Ramakers een even pijnlijke als fraaie herinnering bewaart.